Diagnostyka słuchu

Zajmujemy się diagnostyką słuchu. Przeprowadzamy badania, na podstawie których dobieramy odpowiedni aparat słuchowy lub wskazujemy inne metody radzenia sobie z problemem z niedosłuchem.

Zaburzenia funkcji słuchu określa się jako niedosłuch czy też ubytek słuchu. Problem ten może dotyczyć jednego lub obu uszu. Częstość występowania niedosłuchu rośnie z wiekiem, a jego pierwsze objawy mogą być trudne do zauważenia. Zazwyczaj pojawiają się stopniowo, powoli ograniczając zdolność odbierania dźwięków z otoczenia.

Wyróżnia się kilka stopni niedosłuchu, zależnych od stopnia uszkodzenia narządu słuchu:

- 20-40 dB – niedosłuch lekkiego stopnia (mowa niewyraźna lub słabo artykułowana jest niesłyszalna),

- 40-70 dB – niedosłuch średniego stopnia (średnio głośna mowa jest niesłyszalna),

- 70-90 dB – niedosłuch znacznego stopnia (głośna mowa jest niesłyszalna),

- uszkodzenie słuchu powyżej 90 dB – niedosłuch głębokiego stopnia, powoduje brak słyszalności krzyku.

 

Jak diagnozujemy niedosłuch?

Podstawowym badaniem służącym do diagnostyki problemów ze słuchem jest audiometria (tonalna i słowna). Badanie audiometryczne jest szybkie i nieinwazyjne, przeprowadza się je w specjalnie wyciszonym pomieszczeniu. Polega na sprawdzeniu, jak głośny musi być dźwięk na danej częstotliwości, by badana osoba mogła go usłyszeć.

Wykonujemy też tympanometrię i badania nadprogowe.

 

Badanie słuchu – tympanometria

Tympanometria to badanie akustyczne, którego celem jest ocena podatności błony bębenkowej oraz ciśnienia w jamie bębenkowej. Jest stosowane w diagnostyce zaburzeń ucha środkowego, w tym:

• obecności wysięku w jamie bębenkowej,
• niedrożności trąbki słuchowej,
• perforacji błony bębenkowej,
• otosklerozy,
• wzmożonego ciśnienia w uchu.

W trakcie badania do ucha zewnętrznego wprowadzana jest sonda wyposażona w mikrofon, źródło dźwięku oraz manometr. Urządzenie zmienia ciśnienie powietrza w przewodzie słuchowym i rejestruje reakcję błony bębenkowej na dźwięki o ustalonej częstotliwości. Wyniki przedstawiane są w postaci wykresu – tympanogramu – który pozwala określić ruchomość błony oraz warunki ciśnieniowe w uchu środkowym.

Badanie jest bezinwazyjne, trwa kilka minut i nie wymaga wcześniejszego przygotowania. Może być wykonywane u pacjentów w każdym wieku, również u dzieci.

 

Badania nadprogowe – określenie zakresu tolerancji dźwięków

Badania nadprogowe to zestaw testów, których celem jest określenie reakcji na dźwięki powyżej progu słyszenia. Umożliwiają one ocenę:

• progu dyskomfortu akustycznego,
• zakresu dynamicznego słuchu,
• czułości słuchowej na bodźce o wyższym natężeniu,
• zdolności rozpoznawania mowy w zmiennym otoczeniu akustycznym.

W trakcie badania pacjent przebywa w kabinie wyciszającej. Za pomocą słuchawek przekazywane są dźwięki o różnych poziomach głośności. Badany informuje, kiedy hałas staje się nieprzyjemny lub zbyt intensywny. Wyniki służą do oceny komfortu akustycznego oraz charakterystyki słyszenia przy wyższych poziomach natężenia.

 

Wskazania do przeprowadzenia badania słuchu

Do objawów sugerujących konieczność wykonania badania słuchu zalicza się:

• trudności w rozumieniu mowy, szczególnie w otoczeniu z tłem akustycznym,
• częste uczucie „zatkanego ucha”,
• szumy uszne,
• pogorszenie słuchu po infekcjach,
• podejrzenie wysięku w uchu środkowym,
• zawroty głowy lub zaburzenia równowagi.

Badania słuchu mogą być wykonywane u pacjentów w każdym wieku. W przypadku dzieci szczególne znaczenie ma wczesne wykrycie ewentualnych nieprawidłowości, które mogą wpływać na rozwój mowy i funkcje komunikacyjne. U dorosłych badania pozwalają na określenie charakterystyki niedosłuchu i monitorowanie ewentualnych zmian. Osoby starsze kierowane są na diagnostykę m.in. w związku z presbykuzją, czyli postępującym wraz z wiekiem osłabieniem słuchu.